Mannen

Dit stukje gaat over jawel jullie raden het al mannen. Of nou ja indirect dan. Ik wil het namelijk hebben over mijn leven als single.

Ik ben 29 en nog steeds single. Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet goed ben in daten. Ik val steeds op verkeerde mannen. Het zijn vaak sukkels met bindingsangst of mannen die mij gewoon weg alleen gebruikt hebben voor hun pleziertje. Mijn vriendinnen vonden allemaal dat ik beter verdiende. Ik kon hun mening alleen maar bevestigen.

Tot dat.....
Ik in september een jongen heb leren kennen. ( of nou ja een man, na hun dertigste kan je ze toch geen jongens meer noemen? Of toch wel?) Nou ja in elk geval ik heb hem
dus ontmoet tijdens een festival. We hebben telefoonnummers uitgewisseld en zijn lekker gaan daten. Laten we hem voor het gemak M noemen. M was voor mij zeker een potentiële kandidaat om mijn prins op het witte paard te worden. Ik fantaseerde al over onze bruiloft en de leuke kindjes die we hadden. En daar lieve dames, bij het opkomen van die "o zo mooie fantasie" ging het mis. En ook goed mis. M vertelde mij namelijk dat hij naast mij ook nog met andere  vrouwen date. (Daaaaag mooie bruiloft en leuke kindjes. )
Toen ik dit hoorde was ik niet boos, wel verdrietig. Ik waardeerde het dat hij eerlijk naar me was. Ik vond het lastig om uit de situatie te stappen omdat ik hem toch leuk vond ( en de hoop had dat mijn fantasie werkelijkheid zou worden). Ik denk dat ik vanaf september tot aan 1 december wel drie keer met hem gebroken heb om vervolgens erachter te komen dat ik hem ergens wel weer leuk vind en weer terug ging. Tot afgelopen weekend dan. We hebben een goed gesprek gehad waarin hij uitlegde niet klaar te zijn voor een relatie. Door al mijn mislukte relaties en dates, heb ik geleerd om echt naar een man te luisteren. Hij legde uit dat hij met meerdere vrouwen date zodat hij niet de kans krijgt om zich te kunnen hechten aan iemand. Hij geniet nog van zijn vrijheid en is nog niet klaar om dit op te geven. Normaal gesproken zou ik hebben gedacht lariekoek, eikel, player etc etc. Maar tijdens dit gesprek was hij zo respectvol en geduldig dat ik hem ergens wel geloofde.
Hij zei ook dat hij veel respect voor me had en zeker niet moest twijfelen aan mezelf. We zitten momenteel niet op een lijn en daar doe je gewoon niets aan. Hij wenste mij het allerbeste toe en stelde voor om telefonische contact te houden

Ik besefte heel goed dat we na dit gesprek ieder onze eigen weg op zouden gaan. Ik werd er best verdrietig van omdat ons contact zo intens was. Ik was blij te horen dat het contact niet helemaal verbroken was. Maar ik heb hem wel duidelijk gemaakt dat telefonisch contact te moeilijk voor me is omdat ik hem steeds leuker begin te vinden. De telefoongesprekken zouden mij dus niet helpen. Het zou de situatie voor mij alleen maar ingewikkeld maken. Dus liever geen telefonische contact tot dat ik over hem heen ben.

Na het gesprek voelde ik me ontzettend naar en leeg. Ik was boos op mezelf dat ik steeds maar weer op onbereikbare mannen viel. Ik was boos dat ik 29 ben en nog nooit een relatie heb gehad. Wat is er mis met mij?!? En toen ineens herkende ik een aantal patronen in mezelf.

Ik ben een beetje gaan googelen en kwam er achter dat ik binding en/of verlatingsangst heb. Ik was er zo goed in om de mannen te beschuldigen van bindingsangst. Terwijl ik het zelf gewoon heb. Ik zal volgende week verder ingaan op wat binding en verlatingsangst inhoudt.

Veel liefs